از زمین خاکی محل تا مدرک بین‌المللی مربیگری فوتبال 
حالا نوبت نسل سوم چهنو برای نگهداری از مسجد است 
استعدادیابی، امیر توکلیان، مربی مشهدی در هندوستان
«من دینم را به کشتی خراسان ادا کرده‌ام.» این را می‌گوید و لحظاتی سکوت در اتاق حاکم می‌شود. مربی لژیونر کشتی که هنوز به مشهد و خیابان‌هایش دل‌بسته است، با تعصب خاصی حرص می‌خورد؛ حرص ورزش شهر و به‌خصوص کشتی که این روز‌ها حال خوشی ندارد.
امیر توکلیان جزو اندک‌مربیان لژیونر ورزش مشهد به‌شمار می‌رود که در بالاترین سطح مشغول فعالیت است و تجربه‌هایش می‌تواند کشتی استان خراسان‌رضوی را نجات دهد. توکلیان از سه سال پیش به هندوستان رفته است و به‌عنوان مربی در بزرگ‌ترین مجموعه ورزشی این کشور که اسپانسر همه تیم‌های ملی و فدراسیون‌های ورزشی هند است، فعالیت می‌کند.
توکلیان کوچه به کوچه، خیابان به خیابان، شهر به شهر و روستا به روستا در هندوستان می‌گردد تا با دانشش استعدادهای نابی برای کشتی این کشور پیدا کند؛ کاری که می‌توانست در ایران و در شهر خودش رقم بخورد، اما بی‌مهری مسئولان و سنگ‌اندازی‌ها سبب شد تا عطای آن را به لقایش ببخشد.
او حالا در مرخصی به سر می‌برد و برای استراحت به مشهد آمده است تا یک‌ماهی در کنار خانواده باشد. توکلیان به تحریریه شهرآراورزشی آمد و ساعاتی با ما هم‌کلام شد. با او درباره حال‌وروز کشتی خراسان، کشتی ایران و صدالبته تجربیاتش در هندوستان هم‌صحبت شدیم.
- کارتان در هندوستان تمام شده است یا برای استراحت به ایران برگشته‌اید؟
در مرخصی هستم. بعد از المپیک پاریس از من برنامه خواستند و برنامه‌هایم را ارائه دادم. آنها به تمدید قرارداد تمایل دارند و من هم منتظرم تا قراردادم تمام شود و بعد برای ادامه این مسیر تصمیم بگیرم.
- قراردادتان تا چه زمانی است؟
اردیبهشت ۱۴۰۴ قراردادم تمام می‌شود.
- سه سال حضورتان در هندوستان چه دستاوردی برای شما داشت؟ چه چیزی از آنجا فهمیدید؟
چیزی که در هندوستان دیدم، این بود که برای هدفشان خیلی می‌جنگند. کشتی در هندوستان مثل خود ایران برای قشر ضعیف است. چیزی که در هند اهمیت دارد، کار است. هدف اصلی در هندوستان به‌دست‌آوردن شغل است. شاید یک‌درصد مردم هند هدفشان کسب مدال باشد و دیگران هدفشان کسب شغل است. در هندوستان با مقام ورزشی شغل می‌گیرند. نه اینکه دولت الزاما آنها را سر کار ببرد، اما برایشان یک امتیاز بسیار بزرگ برای گرفتن شغل به حساب می‌آید.
شغل‌هایی هم که می‌گیرند، در راه‌آهن، ارتش، اداره پست و... است. خیلی جالب است که ارتش و راه‌آهن در مسابقات قهرمانی کشور در هر رشته‌ای تیم مستقل دارند و همیشه تیم می‌دهند. آن‌قدر ورزشی‌ها را استخدام کرده‌اند که بین خودشان در ایالات مختلف هندوستان مسابقه انتخابی می‌گذارند تا درنهایت یک تیم کامل و خوب را به مسابقات کشوری بدهند. ورزشکاران در هندوستان وقتی شغل می‌گیرند، تا زمانی که ورزش می‌کنند، سر کار نمی‌روند و حقوق می‌گیرند. هر مدالی هم که می‌گیرند، حقوقشان افزایش پیدا می‌کند.
- در این سه‌سال کسی با شما از ایران تماس نگرفت که با این تجربه گران‌بهایی که به دست آورده‌اید، به کشتی کشور کمک کنید؟
ارتباط خوبی با فدراسیون ایران دارم. با دبیر هم‌دوره بودم و رابطه خوبی با او دارم. در این چندسالی که در هندوستان بودم، چند کار برای برقراری ارتباط خوب بین کشتی ایران و هند انجام دادم؛ دو سال پشت‌سرهم در رقابت‌های باشگاه‌های جهان که به میزبانی ایران برگزار شد، تیم هندوستان را آوردم. تیمم سال اول سوم و پارسال دوم شد.
اولین‌بار چهارده‌نفر از تیم نوجوانان هندوستان را برای مسابقات جام عبدالله موحد به ایران آوردم. اولین‌بار یک تیم از ایران را که تیم کرج بود، یک‌ماه به محل مجموعه ورزشی‌مان در هندوستان بردم و از آنها پذیرایی کردم. بلیت، ویزا، هتل و غذا، همه‌چیز مجانی بود. الان هم دنبال این هستم تا یک اردو برای یک تیم دیگر از ایران در هندوستان هماهنگ کنم.
در این چندسالی که در هندوستان بودم، چند کار برای برقراری ارتباط خوب بین کشتی ایران و هند انجام دادم
- ممکن است به‌علت عرق مشهدی‌تان، امسال یک تیم از مشهد را به هندوستان ببرید؟
من خودم خیلی دوست داشتم تیمی از خراسان را به هندوستان دعوت کنم، اما متأسفانه کشتی خراسان وضعیت خوبی ندارد. خراسان الان کشتی‌گیر ندارد. مثلا ما تیم کرج را که به هندوستان بردیم، همه‌شان مدال آسیایی یا جهانی را در رده سنی جوانان داشتند.
- به وضعیت بحرانی کشتی خراسان اشاره کردید. فرض کنیم اردیبهشت سال آینده قراردادتان را به هر دلیلی با هندوستان تمدید نکنید. آیا برای کمک به ورزش خراسان به مشهد برمی‌گردید؟
من دینم را به کشتی استان ادا کرده‌ام. هفت‌سال با تیم راه‌آهن با همه مشکلات عجیب‌وغریب در لیگ‌برتر بودیم. یک‌تنه در اتاق وزیر می‌ایستادم تا توانستم تیم راه‌آهن را از تهران به مشهد بیاورم. خیلی اذیت شدم، اما هیچ حمایتی نکردند. هفت‌سال تیم‌داری کردم و همه وجودم را برای کشتی خراسان گذاشتم.
کشتی خراسان آن موقع روز‌های خوبی داشت. من در تیم راه‌آهن فقط مربیگری نمی‌کردم، بلکه کار تدارکات، مربیگری، مدیریت و... هم انجام می‌دادم. هر کاری می‌توانستم، برای کشتی مشهد انجام دادم، اما متأسفانه عزت و احترام ندیدم. حمایت استانی را نداشتیم. هیچ‌کس ما را حمایت نمی‌کرد. هفت‌سال تیم‌داری کردم. این‌قدر من را اذیت کردند؛ این‌قدر من را گوشه رینگ گذاشتند و زدند.
- از اینجا خسته شدید که به هندوستان رفتید؟
یک جا‌هایی این‌قدر من را اذیت کردند که دیگر خسته شدم. من اصلا آدم رفتن نیستم. اگر می‌خواستم بروم، خیلی موقعیت‌های بهتر بود که بروم، اما من حتی به تهران نرفتم. همیشه زندگی‌ام مشهد بوده است. مشهد را دوست دارم. از همین حرم و زیارت و طرقبه‌وشاندیز لذت می‌برم. دوست نداشتم هیچ‌وقت بروم. پیشنهاد‌های زیادی داشتم.
این اتفاق هم که افتاد، شاید به این دلیل بود که با رفتن رسول خادم از فدراسیون هم‌زمان شد و بعد هم کرونا آمد و همه باشگاه‌ها تعطیل شد و من در اوج این وضعیت به هندوستان رفتم. با این تفکر رفتم که خودم را دوباره به خودم ثابت کنم. خدا را شکر اتفاقات خیلی خوبی افتاد.
- می‌دانید مشهد قرار بود امسال در لیگ‌برتر تیم داشته باشد، اما این تیم از بجنورد سر درآورد؟
بله. من به معینی‌پور گفتم به‌هیچ‌عنوان تیم را خارج از استان نبرید. گفتند هیچ کمکی به ما نمی‌کنند. گفتم نکنند، بگذارید اسمش برای مشهد باشد و تیم را بیرون نبرید. الان تیم را برده‌اند بجنورد! چرا؟ یک سرمایه‌گذار آمده است و میخواهد با عشق پول خرج کند. عوض اینکه برویم برایش فرش قرمز پهن کنیم، کاری می‌کنیم که فرار کند و برود.
- نسل جدید کشتی‌گیران خراسانی را چطور میبینید؟ امثال احمد جوان، مصطفی طغانی و مجید باقری را؛ کشتی‌گیرانی که ظرفیت اولیه را نشان داده‌اند و امید می‌رود به تیم‌ملی برسند.
معتقدم مصطفی طغانی کشتی‌گیری بسیار خوب و سنگین‌وزنی است که باید به تیم‌ملی بزرگ‌سالان برسد. خیلی بااستعداد است. احمد جوان به نظر من پسر بااستعداد و خوبی است، اما بزرگ‌ترین اشتباهش این است که به وزن ۶۱ کیلوگرم آمده است! چرا باید وزن المپیکی را رها کند و به ۶۱ کیلو بیاید؟ مجید باقری هم آینده‌دار است.
- به نظر شما مشکل احمد جوان چیست؟
ما فقط نقاط ضعف احمد جوان را گفتیم، اما برای حل این مشکلاتش برنامه و راه‌حلی نداشتیم. اکنون اگر احمد جوان و مصطفی طغانی حقشان را از کشتی نگیرند، به خودشان ظلم کرده‌اند. چون استعدادش را دارند. مشکل فنی احمد جوان باید با برنامه برطرف شود. با تغییردادن وزن که مشکلش حل نمی‌شود. احمد جوان در تکنیک مشکل ندارد، بلکه تاکتیکش مشکل دارد. تاکتیک کشتی‌گرفتنش مشکل دارد.
- کشتی خراسان به روز‌های خوبش برمیگردد؟
آرزویم است که کشتی خراسان به روز‌های خوبش برگردد، اما وضعیت امروز اصلا خوشایند نیست.
کمپ رؤیایی هندوستان به روایت امیر توکلیان
امیر توکلیان که از سه‌سال پیش به هندوستان رفته است و آنجا مربیگری می‌کند، از محل کارش و اتفاقاتی که در ورزش هندوستان می‌افتد، تعریف جذاب و دقیقی دارد. جایی که در هندوستان کار می‌کنم، یک مجموعه ورزشی بین‌المللی است که در کوهستان قرار دارد. آنجا در رشته‌های مختلف از کشتی و بوکس و شنا گرفته تا فوتبال و والیبال و... فعالیت می‌کنند.
در هر رشته ورزشی هم مربیانی را از سرتاسر دنیا که صاحب همان رشته ورزشی هستند، آورده‌اند تا کار استعدادیابی و آموزش را انجام بدهند. به‌عنوان مثال برای بوکس از قزاقستان، برای کشتی از ایران، برای فوتبال از انگلستان و برای هر رشته‌ای از کشوری که در آن ورزش شاخص است، یک مربی آورده‌اند. یک کارخانه به نام GSW که هفتمین کمپانی بزرگ هند است و محصولات استیل و فولاد تولید می‌کند، به‌عنوان اسپانسر ورزش هندوستان فعالیت می‌کند. این مجموعه ورزشی بین‌المللی متعلق به این کارخانه است.
این کمپانی متعلق به خانواده «جن‌دال» است؛ کارخانه‌ای که دورتادورش نزدیک به صد کیلومتر است! فرودگاه و بیمارستان دارد و مجموعه‌ای عجیب‌وغریب است. این خانواده آمدند و در منطقه‌ای که کارخانه‌شان قرار دارد، یک شهر درست کردند. اسم آن شهر «دانشیپ» است. این شهر به‌نوعی ویلاسازی برای کارکنان و کارگران این کارخانه است و همه ساکنانش اعضای این کارخانه هستند؛ کارخانه‌ای که بیست‌وچهارساعته کار می‌کند. خیلی از متخصصان و مهندسانشان خارجی هستند.
این کارخانه اسپانسر تیم‌ها و فدراسیون‌های ورزشی هندوستان است. اگر دقت کرده باشید، در بازی‌های آسیایی و المپیک کنار لباس ورزشکاران هندی در هر رشته‌ای نوشته شده بود: «GSW». کار GSW آن است که استعدادهای رشته‌های مختلف ورزشی را از اقصی نقاط هندوستان در این مجموعه ورزشی جمع می‌کند تا زیر نظر مربیان خارجی کار کنند و پرورش یابند.
هندوستان بسیار گسترده است و من برای استعدادیابی یک‌سال به همه نقاط این کشور سفر کردم؛ به شهرها، روستا‌ها و هر جایی که شاید یک استعدادی در کشتی وجود داشت. همراه من هم یک نفر هست که کارهایم را انجام می‌دهد. یعنی به او می‌گویم فلانی استعداد است و او وظیفه دارد با آن بچه و خانواده‌اش قرارداد ببندد و او را به GSW بیاورد. مجموعه ما به آن استعداد پول می‌دهد و زمینه تحصیلش را فراهم می‌کند و او آموزش می‌بیند و در مسابقات مختلف هم شرکت می‌کند. به‌عبارتی آن استعداد را تا شکوفایی حمایت می‌کنند. فکر می‌کنم الگوی کار این مجموعه، انگلیسی است.
* این گزارش چهارشنبه ۲۸ شهریورماه ۱۴۰۳ در شماره ۴۳۱۲ روزنامه شهرآرا صفحه ورزش کار شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
